4 keer groen, 1 keer rood. Gelukkig alle 5 welkom. Dankbaar dat ook ik, zélfs ik, een niet-gevaccineerde, een niet-geteste, een potentieel gevaar voor iedereen in het restaurant, uiteten mag. Het is gezellig. Even lekker onbezorgd de deur uit. Niet de moeder, de melkkoe, de kok, de bediener, de aankleder en de naar bed brenger te zijn. Gewoon zitten, drinken, eten en kletsen. Het lijkt zo normaal. Voor mijn vriendinnen. Ik voelde me anders. Plannen voor leuke feesten. Ik ga er maar niet op in. De kans dat ik niet mee kan. Het rode kruis dat verschijnt op het scherm van de portier. Mijn vrijheid hierin is beperkt door witte en zwarte blokjes. Dit doet me denken aan dat spel vroeger op het schoolplein. Mark en Hugo in het midden bepalen de ’tol’ die betaald moet worden. Tegenover mij en nóg 9 andere. ‘Gevaccineerd’ zegt Hugo. 6 andere mogen overvaren. ‘Getest’ zegt Mark. 2 andere varen mee. Samen met 1 ander blijf ik staan. Wij mogen niet. Omdat wij niet willen of kúnnen voldoen aan wat deze schippers van ons verlangen. Ik geef de ander een hand. Wij varen onze eigen koers. Samen. Omdat we ons verbonden voelen. Omdat we bij onszelf blijven. Omdat dát voor óns vrijheid is.

Ook als de matrozen van Mark en Hugo straks op school, het werk, bij de winkel, sportschool, het zwembad, in het ziekenhuis, de bus, voor deze schippers vragen naar onze witte en zwarte blokjes en we niet mogen overvaren. Weet dan, we zijn niet alleen. De beste stuurlui staan aan wal!

Geschreven door Manon